Bu tarihten 3 sene evvel, sadece bir evladımız vardı.Gözbebeğimiz, prensesimiz; kızımız. Aleyna'mız. Hem hamilelik ve lohusalıkta yaşadığım sıkıntılar, hem iş hayatına bir an önce geri dönmek isteyişim, hem de yaşımın biraz:-) ilerlemiş olması sebebiyle, ikinci çocuğu düşünmüyorduk. Ama Aleyna ( kızım) 3 yaşına geldiğinde; " Acaba bir kardeşi olsa daha mutlu olur mu?", " Ona bizden sonra da destek olacak, iyi gününde, kötü gününde, onun hep yanında olacak, ( tabii bu durum kardeşi için de geçerli olacaktı) bir arkadaş gibi ama bir arkadaştan öte bir kardeş ihtiyacı olur mu?" , ve tabiiki dürüst olmak gerekirse, bizim için de " Bir evlat tadı daha tatmak ne güzel olurdu!" , "Acaba bir de oğlumuz olur mu?" , " Onun da kız çocuğundan farklı mutluluklarını yaşasak ne kadar güzel olurdu! " düşüncesiyle ; tekrar çocuk sahibi olmaya karar verdik.
Ama maalesef bir yılı aşkın bir süre hamile kalamadım. Artık ümitlerimizin kaybolmaya başladığı, " - Artık iş aramaya başlasam iyi olacak." diye düşündüğüm bir zamanda, Rabbim lûtfetti, şükürler olsun ki, hamile kaldım. Ve bu sürecin sonunda da, maşaallah ve yine şükürler olsun ki, nur topu gibi bir oğlumuz oldu. Ahmet Emir'imiz.
O, Aleyna'dan sonra, hayatımıza gelen en güzel şey. Duygularımı anlatabilecek kelimeleri bulmak gerçekten zor. Ama belki Cahit Sıtkı Tarancı'nın şu dizeleri duygularıma biraz yaklaşabilir:
" Desem ki sen benim için,
hava kadar lazım,
ekmek kadar mübarek,
su gibi aziz birşeysin;
nimettensin, nimettensin! "
Seni çok seviyorum küçük prensim,biricik oğlum, iyi ki doğdun!!!
0 yorum:
Yorum Gönder