Bu blogu eşimle beraber hazırlamaya başladığımızda; ( biricik eşim; ilgisi, fikirleri ve teknik desteğiyle hep yanımdaydı. Ona sonsuz teşekkürlerimi sunuyor ve bu vesileyle onu çok sevdiğimi de belirtmek istiyorum.) gerçekten çok heyecanlanmıştım. Çocukluğumdan beri, utangaçlığımın da etkisiyle, duygularımı hep yazarak ifade etmeye alışkındım. Dilimden dökülmesi zor olan kelimeler, kalemimin ucundan kâğıda hep kolay dökülmüştü. Bu nedenle de , eşim bana böyle bir blogu kurma fikriyle geldiğinde; "- Bu tam benlik!" diye düşünmüştüm. Yazılarımla özgür olabilirdim!!!
Kısa bir sürede bloğumu belli bir aşamaya getirmiştik. Bazı yazılar yazmıştım. Bloğumu düzenlemiştik. Ama sonra birden inancım kırıldı. Güzel yazılar yazamayacağımı, beceremeyeceğimi düşündüm ve uzaklaştım. Yazamadım. Hata ettim. Çünkü ben yazmayı, paylaşmayı gerçekten çok seviyordum.
Geçen zaman içinde hayatımda bazı değişiklikler oldu. Kızım artık 5 yaşında.( Aleyna'm) Ve bir oğlum oldu. ( Ahmet Emir'im) O da 2,5 aylık. Ben onlarla ve eşimle beraber devam eden yolculuğumu yeniden yazmaya başlamak, paylaşmak istiyorum. Bu yüzden de, bir deli kızın türküsüyle, bana bu yolda eşlik etmeniz ; beni gerçekten çok mutlu edecek. Anlatacağım, paylaşacağım o kadar çok şey var ki! Ve tabii ki öğreneceğim... Şimdiden: "Sürç-i lisan edersem, affola!"
0 yorum:
Yorum Gönder